ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ၾသ၀ါဒမ်ား

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွမပိုင္ဘူး၊ ဘာမွမေသခ်ာဘူး၊ ေခ်ာက္ကမ္းေဘး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို အခ်ိန္မေရြး က်သြားနိုင္တယ္၊ ၾကက္ဥ ငွက္ဥေတြလို အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကဲြသြားနိုင္တယ္။
မေသခ်ာ မေရာရာဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ ဘ၀သံသရာၾကီးထဲ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ၾကီး နွင့္ ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ့အခါ ဘ၀ပေဒသာပင္ၾကီးကေန ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အသီးကို ဆြတ္ခူးလို႔ရတယ္။
- ဒါန အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
- သီလ အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
- သမထ ၀ိပႆနာ အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
ဘာဆြတ္ဆြတ္ ဘာခူးခူးရတာခ်ည္းဘဲ၊ အထက္သြားမလား ေအာက္သြားမလား ရတယ္။ အဲ အဆြတ္ခူးမွား ျပီး လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ သာသနာက ရိွမွာမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္အသီးကို ဆြတ္ခူးခူး နိဗၺာန္ကိုပဲ ဆုေတာင္းျပီး ဆြတ္ခူးၾက။


ဘုရားအၾကိဳက္ဆုံးပူေဇာ္နည္း

ျမတ္စြာဘုရားကို အျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနွင့္ ပူေဇာ္တာထက္ အခုလို ေယာဂီတို႔ တစ္ရွဴ တစ္ရိႈက္ တရားနွင့္ ပူေဇာ္တာက ပိုမြန္ျမတ္တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ - ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြက အတီးအမႈတ္ ေတြနဲ႔သီဆိုျပီး ပန္းနံ႔သာအေမႊးအၾကိဳင္ေတြနွင့္ လိုေလေသးမရိွ အခါမဲ့ပန္းေတြလဲ ပြင့္လို႔ ၊ သက္ရိွသက္မဲ့ ေတြကေတာင္ ပူေဇာ္ၾကတာ။
ဒီလိုပူေဇာ္တာေတြၾကည့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ေနာက္ဆုံးမွာသြားတာက ခ်စ္သား အာနႏၵာ…… ‘ ဒီလိုပစၥည္း၀တၳဳေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တာ ငါဘုရားကို ရိုေသေလးစားရာမေရာက္ဘူး ၊ ျမတ္နိုးေကာ္ေရာ္ ရာလဲ မေရာက္ဘူး၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ တရားနွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ျပီး ပူေဇာ္တာကမွ အေကာင္းဆုံး ပူေဇာ္ ရာေရာက္တယ္ ’ လို႔ ေဟာထားခဲ့တာ။
ယခု ေယာဂီတို႔ ဘုရားၾကိဳက္တဲ့ ပူေဇာ္နည္းနွင့္ ပူေဇာ္ေနၾကျပီ။


ဘုရားကသာကယ္နိုင္

လူေတြက သူလို ကိုယ္လိုေတြေပါေနေတာ့ လူ႔ဘ၀ကို လြယ္လြယ္ကူကူရေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾက တာ၊ ရခဲတယ္လို႔ မထင္ၾကဘူး၊ တန္ဖိုးရိွတယ္လို႔မထင္ၾကဘူး။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တန္ဖိုးရိွမွန္းမသိၾက၊ မထင္ၾကေတာ့၊ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းျပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ ေနၾကတယ္။
ေသခါနီးမွ အေဖကယ္ပါ ၊ အေမကယ္ပါ၊ သားကယ္ပါ၊ သမီးကယ္ပါ နွင့္ ဘယ္သူမွ မကယ္နိုင္ဘူး၊ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာ။
ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလိ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့တရားကမွ ကယ္နိုင္တာ။ ဒါေၾကာင့္ --- မဃေဒ၀- က
ေရေဘး မီးေဘး ျပည္ပ်က္ေဘးကား - ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကယ္နိုင္ေသး၏
အိုေဘး နာေဘး ေသျခင္းေဘးဟု ဤေဘးသုံးပါး လြန္ၾကီးမားကား
သားနွင့္အမိ ျဖစ္တုံဘိလည္း မ်က္စိေအာက္တြင္ ရင္ခြင္တင္လ်က္
သက္သက္ေရးပိုင္ မကယ္နိုင္ဘူး လက္မိႈင္ခ်ကာ ေနရစြာရွင့္ …။


တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကြ်တ္

အေတာင္ပံအားကိုးျပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ဟာ ေတာင္ပံကြ်တ္သြားရင္ ေတာင္ပံက်ိဳးသြားရင္ ပ်ံသန္း နိုင္ဦးမလား။
လူေတြလဲ ငယ္ရြယ္ သန္ျမန္တဲ့အခ်ိန္ သြားနိုင္လာနိုင္တုန္း က ဒါနဆိုတဲ့အလွဴအတန္းကို တတ္နိုင္ သေလာက္ မလွဴမတန္း၊ သီလ ဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ ကိုလဲ ဟုတ္တိပတ္တိ မေဆာက္တည္၊ သမထ ၀ိပႆနာ တရားကိုလည္း တစ္နာရီ၊ တစ္ရက္မွ ျပည့္ေအာင္မထိုင္၊ သားေကြ်းမႈ မယားေကြ်းမႈေတြ နွင့္ ရက္ေတြလေတြနွစ္ေတြကုန္ အသက္အရြယ္ေတြက ၾကီးလာေတာ့ ေျခမနိုင္ လက္မနိုင္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္တရားကို အာရုံျပဳရမယ္ ဘာကိုမွတ္ေနရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းတဲ့ နိမိတ္ကထင္လာ၊ အာရုံေတြလဲြမွားျပီး အပယ္ေလးပါးဆိုတဲ့ ငရဲ ၊ တိရိစာၦန္ ျပိတၱာ အသူရကာယ္ ဘ၀ေတြေရာက္ေရာ။
ကိုင္း -- ဘုရားသာသနာေတာ္ၾကီးနွင့္ ေတြ႔ပါလ်က္ အပါယ္ေလးပါးေရာက္သြားတာ ------ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ သနားစရာမေကာင္းဘူးလား။ ‘ ဒါေၾကာင့္ တရားလက္မလြတ္ၾကေစနွင့္္ ’



မိမိရရကိုးကြယ္ၾက

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ လို႔ ဘုရားရွင္က ေဟာထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘုရား တရား သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာ သုံးပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကတဲ့အခါ -
ဂစၦာမိ ဆိုတဲ့အတိုင္း မိမိရရ ကိုးကြယ္ၾက ၊ မမိတမိ၊ မထိတထိ ကိုင္ထားကိုးကြယ္ရင္ အပါယ္ ေလးပါး ေခ်ာက္ၾကီးထဲ ျပဳတ္ၾကမွာ-
မိမိရရ ကိုင္ထား ကိုးကြယ္ထားေတာ့ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀ေရာ ၊ ေနာင္တမလြန္ ဘ၀ေရာ -
 ေဘးရန္ အႏၱရာယ္ေတြလဲ ကင္းရွင္းမယ္
 ေလာကီ ေလာကုတၱရာ စည္းစိမ္ေတြလဲ တိုးတက္တယ္
 ေကာင္းတဲ့ သုဂတိ ဘုံဘ၀လည္း ေရာက္ရတယ္
 မဂ္ဖိုလ္ - နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကုိလည္း ဘ၀တိုတိုနွင့္ ခံစား စံစားေရာက္ရိွနိုင္တာေပါ့
ဒါေၾကာင့္ ရတနာသုံးပါးကို ရိုရိုေသေသ မိမိရရ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾက။


လည္လြန္း၍လဲြခဲ့ၾက

ဘုန္းၾကီးတို႔ေရာ ေယာဂီတို႔ေရာ - ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက - သမုဒၵ၀ါဠဳ သဲစုမက ဘုရားအဆူဆူပြင့္သြား ၾကတာေတာင္ ပါမသြားဘူး။
ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္ျပီး ဘယ္ေရွာင္တိမ္းလို႔ ဘယ္အလည္လြန္ေနၾကတယ္ မသိဘူး။
ဘုန္းၾကီး လည္ေတြ
ေယာကၤ်ား လည္ေတြ
မိန္းမ လည္ေတြ ခ်ည္းပဲ
သံသရာလုံး လည္လာခဲ့တာ ေရွာင္တိမ္းခဲ့တာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ။ အခု ဘုရားစစ္ဘုရားမွန္ ၊ တရားစစ္ တရားမွန္ ၊ သံဃာစစ္ သံဃာမွန္ ေတြ ေတြ ့လဲေတြ႔ေနျပီ။
အခ်ိန္လဲရေသးတယ္ --- အားထုတ္လုိ႔လဲရေသးတယ္
ေခ်ာင္ကပ္မေနၾကနဲ႔ေတာ့
ေရွာင္တိမ္းမေနၾကနဲ႔ေတာ့
ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကေတာ့






ထမင္းလိုမေမ့ၾကနွင့္

လူေတြက စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ထမင္းဟင္းၾကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စားရမွာမေမ့ၾကဘူး မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ေပးမယ့္ ဘုရား တရား သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါးၾကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ခါ ရိွခိုး၀ပ္ခ်ဖို႔ ၾကေတာ့ ေမ့ၾကတယ္။ သတိမရၾကဘူး။
မေမ့ၾကနွင့္ လူ႔ဘ၀က အသက္တိုတိုေလး ေနရတာ။ ဘယ္သူမွလဲ အသက္တစ္ရာထိ မေနရေတာ့ဘူး။ အသက္တစ္ရာ ေနရတဲ့ ေဆးလဲ မရိွဘူး။ ေဆးရိွရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ၀ယ္စား ၾကမွာ။
အသက္ရွည္တာ တိုတာ အတိတ္ဘ၀က ကိုယ့္ရဲ ့ကိုသိုလ္၊ သီလေတြနွင့္ လာခဲ့ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီတို႔ လူ႔ဘ၀ေနရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာ သီလေတြလဲ လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾက၊ တရားဘာ၀နာ ေတြလဲ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾက ။
ဘုရား တရား သံဃာဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါးကိုလဲ ထမင္းစားဖို႔ မေမ့သလို ေန႔စဥ္ကန္ေတာ့ဖို႔ မေမ့ၾကပါ နွင့္။