ကေလးအရြယ္
လူမမယ္ခင္၊ဆရာ့ရင္မွာ
ခုိ၀င္ေလ်ာင္းစက္၊ေမတၱာလက္ျဖင့္
ႏွစ္သက္ၾကည္သာ၊ပညာရွာခဲ့
ဆရာမေနာ၊ပန္းစုံေတာသည္
သာေမာၿငိမ္းခ်မ္းလွပါ၏။
သူ႕စိတ္စမ္းမွ
ေပးကမ္းယုယ၊မ်ဳိးေစ့ခ်၍
ဆုံးမျပဳျပင္၊ဖူးပြင့္လြင္လွ်က္
စည္ပင္ၾကီးထြား၊ေျမတလႊားတြင္
ငြားစြင့္တင္စြ၊ရနံ႕ရကာ
ဘ၀တန္ဖုိးတုိးခဲ့၏။
ျမတ္ဆရာသည္
လူ႕ရြာနယ္ပယ္၊ေလာကလယ္တြင္
တင့္တယ္ေတာက္ၾကြား၊ေရာင္လွ်ံပြားေအာင္
မနားမေန၊ေမတၱာေစ၍
ေစတနာလက္၊ခံယူခ်က္ျဖင့္
ထမ္းရြက္ျပဳစုခဲ့ပါ၏...။
ထုိ႔ေၾကာင့္သာပင္ဆရာရွင္သည္
တိမ္စင္ကင္းပ၊ျပည့္ရႊန္းလႏွယ္
ညြတ္ခကုိးကြယ္၊ဆည္းကပ္ဖြယ္မုိ႕
ရင္၀ယ္ၾကည္ႏူး၊ျမတ္ေက်းဇူးကုိ
ရည္စူးကန္ေတာ့လုိက္ပါ၏...။
ခရီးသည္(ရုိးျပတ္ေတာ)
ဖတ္သြားတယ္ခင္ဗ်။
ReplyDelete