ငယ္ရြယ္စဥ္က
စိတ္တြင္ပ်င္းဖက္၊စာမက်က္၍
ရုိက္ႏွက္ေအာ္ေငါက္၊ဆရာေဟာက္ေသာ္
စိတ္ေကာက္ေတးမွတ္၊နာက်ည္းတတ္ခဲ့
သက္သက္ပစ္ဆုိ၊မုန္းဟန္ပုိ၍
ထင္ရာကုိသာေတြးမိသည္...။
ရာသီေျပာင္းကာ
ဆရာဘ၀၊ေရာက္ခဲ့ရမွ
တပည့္ႏုေထြး၊အုိကေလးတုိ႕
စာေမးမရ၊ေအာ္ေငါက္ရလည္း
ရုိက္ခ်က္ႀကိမ္သံ၊ေက်ာင္းလုံးညံေသာ္
နည္းခံတပည့္၊ရင္အသိမွာ
ဘယ္ထိနာက်ည္းေလမည္နည္း...။
ဥာဏ္သီးမွည့္ကာ
ဆရာဘ၀၊သူ႕အလွကုိ
ေတြ႕ရၾကဳံရ၊လူ႕ေလာက၀ယ္
၀ါသနာပါ၊ေစတနာႏွင့္
နစ္နာဆုိရုိး၊နာသုံးမ်ဳိးကုိ
၀င္တုိးဆုံမွ၊ငါ့သိရ၍
ဆရာ့ေက်းဇူး၊ဂုဏ္အထူးကုိ
ရည္စူးဦးခ်မိျပီတည္း...။
ခရီးသည္(ရုိးျပတ္ေတာ) 
No comments:
Post a Comment