အဘိဓမၼာ ႏွင့္ ၀ိပႆနာ

  အဘိဓမၼာဟူသည္ အလြန္သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ႔ေသာ ဓမၼ၊ အလြန္နက္နဲ ခက္ခဲေသာ ဓမၼ၊ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဓမၼ၊ အလြန္ထူးကဲေသာ ဓမၼ၊ ျဖစ္သည္။ ဓမၼ-ဟူသည္ အရွိတရား၊ အမွန္တရား၊ ေၾကာင္းက််ိဳးဆက္တရား၊ သဘာ၀တရား၊ ပကတိတရား၊ ေဉယ်တရား၊ နိႆတၱတရား၊ နိယာမတရား၊ ပရမတၳတရား၊ သစၥာတရားတို႔ျဖစ္သည္။ အလြန္႔အလြန္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔ေသာ၊ ခက္ခဲနက္နဲေသာ၊ ထူးကဲဆန္းက်ယ္ေသာ၊ သတၱအတၱမဟုတ္ေသာ၊ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အားျဖင့္ အရွိအမွန္ျဖစ္ေသာ၊ သိအပ္ေသာ ထို အဘိဓမၼာကို ျမတ္ဗုဒၶသည္ နတ္ျပည္၌ ေဟာခဲ့သည္။ ထိုမွ် လြန္ကဲခက္ခဲေသာ ဓမၼ-ကို စိတ္အစဥ္၌ အာရံုႏွင့္ နီ၀ရဏ ၾကား၀င္မခုဘဲ တဆက္တည္း မရပ္မနား ေတာက္ေလွ်ာက္ ဧကာသန ဧက၀ါရ နာၾကားႏိုင္မွ တတ္သိနားလည္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။  လူတို႔ဌာေနမွာ စားေရး၊ အိပ္ေရး၊ ကိုယ္လက္သန္႔ရွင္းေရး စသည့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားသည္ အလုပ္တိုင္း၌ ၀င္ေရာက္ ဟန္႔တားေလ့ရွိသည္။ အလုပ္တခု၌ စိတ္ကူး စူးစိုက္ေနခိုက္ ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ပန္းျခင္း၊ အေလးအေပါ့သြားလိုျခင္း၊ အစာေရစာ ဆာေလာင္ျခင္း စသည္တို႔က ၀င္ေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္၌ စူးစိုက္ထားေသာ သမာဓိ ပ်က္စီးရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဟာရလွ်င္ ထိုမွ်နက္နဲသည့္ အဘိဓမၼာ-သည္ လူတို႔ျပည္၌ အရာထင္၍ က်န္ခဲ့မည္ မဟုတ္ေပ။ နတ္တို႔ ဌာေနမွာကား အခ်ိန္ ကြာျခားခ်က္ကလည္း ေ၀းလြန္းလွသည္၊ လူ႔ျပည္မွာ ႏွစ္တရာ၊ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ တရက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္တို႔မွာ က်ဲလြန္းလွသည္။ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ရျခင္း၊ ေညာင္းညာပင္ပန္းျခင္းလည္း မရွိေသာ ထိုနတ္မ်ားမွာ ၁၅-မိနစ္ (သူတို႔အခ်ိန္ျဖင့္) ခန္႔မွ်သာရွိမည့္ ထိုအဘိဓမၼာ တရားပြဲကို တဆက္တည္း၊ တထိုင္တည္း၊ တစိတ္တည္း၊ တ၀ီထိတည္း နာၾကားခဲ့ၾကရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုနတ္မ်ားျပည္၀ယ္ ဆက္တိုက္ေဟာခဲ့ေသာ ထိုအဘိဓမၼာကို လူတို႔ျပည္၀ယ္ အရွင္သာရိပုတၱရာ သာလွ်င္ ရက္ေပါင္း ကိုးဆယ္၊ အႀကိမ္ ကိုးဆယ္၊ ျပန္လည္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါေလသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ျဖစ္၍သာ ထိုအဘိဓမၼာကို ရက္ျခား၍ နာၾကားျပီး ေဆာင္ထားႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။  အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္ဗုဒၶထံမွ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ နာၾကားခဲ့ရေသာ အဘိဓမၼာကို သူ၏ တပည့္ ရဟန္းငါးရာတို႔အား မက်ဥ္းမက်ယ္ ျပန္ေဟာခဲ့ေလသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ အဘိဓမၼာကို အရွင္သာရိပုတၱရာအထံမွာ သင္ယူၾကေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶ တာ၀တႎသာသို႔ တက္ၾကြေသာေန႔ကမွ အရွင္သာရိပုတၱရာထံ၌ ရဟန္းျပဳၾကေသာ ရဟန္းသစ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ သရက္ျဖဴပင္ရင္းက တန္ခိုးျပာဋိဟာပြဲကုိ ၾကည္ညိဳၾကေသာအမ်ိဳးေကာင္းသား ၅၀၀-တို႔သည္ ထိုေန႔ (၀ါဆိုလျပည့္ေန႔) မွာပင္ ရဟန္းျပဳၾက၊ ထိုေနာင္ တေန႔မွာပင္ အဘိဓမၼာကို နာၾကားၾကရေလသည္။ ထိုအဘိဓမၼာ-တရားသည္ပင္ ထိုရဟန္းတို႔အတြက္ ၀ိပႆနာ ျဖစ္ရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုႏွစ္၀ါတြင္းမွာပင္ ထိုရဟန္း ၅၀၀-တို႔သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ၾကျပီး ထို၀ါ (ျမတ္ဗုဒၶ ခုနစ္၀ါေျမာက္) ကၽြတ္မွာပင္ ထိုရဟန္းမ်ား အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္း ေဆာင္တို႔ (အာဘိဓမၼိက၊ သတၱပကရဏိက) ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဓမၼ-အားလံုးတို႔ကို ေရွးဦးစြာ စုေပါင္းသိမ္းက်ံဳး၍ ျပသည္။ ထို႔ေနာင္ အေသးစိတ္ ခြဲျခမ္းေ၀ဖန္၍ ျပသည္။ တဖန္ ဓာတ္ခြဲ၍ ျပသည္။ သိမ္းက်ံဳး၍ ခြဲျခမ္း ေ၀ဖန္ထားေသာ ထိုဓမၼအေသးစိတ္ကို ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ယွဥ္စပ္သတ္မွတ္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထို႔ေနာင္ ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထို႔ေနာင္ အစံုစံု ျပန္စုပံု၍ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆက္စပ္ျပျပန္သည္။ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္း၌ စိတ္ ေစတသိက္ ရုပ္တို႔စုရံုးျခင္း၊ ေ၀ဖန္ျခင္း၊ ဓာတ္ခြဲျခင္း၊ ပုဂၢိိဳလ္ခြဲျခင္း၊ ၀ါဒယွဥ္ျခင္း၊ စံုညီျပဳျခင္း၊ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ျခင္း ဟူေသာ ခုနစ္ပါးေသာ နည္းစနစ္တို႔သည္ တကယ္စင္စစ္ အလြန္ေလးနက္သည့္ ၀ိပႆနာနည္းစနစ္မ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဘိဓမၼာ ၀ိပႆနာကို နာၾကားၾကရေသာ ထိုအဘိဓမၼာ၏ အစစြာေသာေန႔တြင္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔သည္ အဘိဓမၼာျပီးဆံုးေသာေန႔မွာပင္ သူတို႔၀ိပႆနာလုပ္ငန္း ျပီးဆံုးေသာေန႔ပင္ ျဖစ္ရေလသည္။  ၀ိပႆနာဟူသည္ အထူးထူးေသာနည္းတို႔ျဖင့္ ရုပ္နာမ္တို႔၏ ပကတိ၊ သဘာ၀၊ နိယာမ၊ ကာရဏ၊ နိႆတၱ၊ အနတၱ၊ ပ႐မတၳတို႔ကို ရႈ၍၊ စူးစမ္း၍၊ ထြင္းေဖာက္၍ သစၥာႏွင့္ သႏိၲကို ရွာေဖြေသာစနစ္ နည္းပညာတခုပင္ ျဖစ္သည္။ ရုပ္၏ သဘာ၀ ရုပ္ႏွင့္ရုပ္ခ်င္း အျပန္အလွန္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ေက်းဇူးျပဳပံု၊ နာမ္၏ သဘာ၀ နာမ္ႏွင့္နာမ္ျခင္း အျပန္အလွန္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ ေက်းဇူးျပဳပံုတို႔ကို ဉာာဏ္ျဖစ္စဥ္ဆယ္မ်ိဳးမွာ ျပထားသည့္အတိုင္း၊ သန္႔စင္ပံု ခုနစ္မ်ိဳး တိုးတက္ပံုမ်ားမွာ ျပထားသည့္အတိုင္း အတြင္းကိုယ္ႏႈိက္ စူးစိုက္၍ အရွိကိုရွာေဖြေသာနည္းသည္ ၀ိပႆနာပင္ျဖစ္ရာ ၀ိပႆနာႏွင့္ အဘိဓမၼာ တသားတည္း ျဖစ္ေလသည္။  ၀ိပႆနာရႈျခင္းသည္ အဘိဓမၼာကိုပင္ ရႈသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ိပႆနာ ႏွင့္ အဘိဓမၼာ ခြဲ၍မရ ျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာတတ္မွ ၀ိပႆနာ ရႈရမည္ဟု ဆိုလိုသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ၀ိပႆနာရႈေနျခင္းသည္ အဘိဓမၼာသင္ၾကားေနျခင္း တမ်ိဳးလည္း ျဖစ္သည္။ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္တို႔သည္ တလံမွ်ေသာ ကိုယ္၌ အစဥ္အျမဲရွိ၍ေနေသာေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ေလ့လာေနျခင္း၊ သင္ယူေနျခင္းႏွင့္ ထိုစိတ္ ေစတသိက္ ရုပ္တို႔၏ သဘာ၀ကို စူစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနျခင္းတို႔သည္ ခြဲျခား၍ မရႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။  အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ ဆိုရပါလွ်င္ နာမ္ရုပ္မသိလွ်င္ ၀ိပႆနာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာႏွင့္၀ိပႆနာ ခြဲ၍မရေၾကာင္း ေသခ်ာလွပါသည္။ နာမ္ရုပ္ႏွစ္ပါးသည္ အ၀ိဇၨာ တဏွာ ကံသာအေၾကာင္းရင္းရွိေၾကာင္း၊ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ-သာ အေထာက္အပံ႔ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းစြာ ေဖာ္ျပသည့္ အဘိဓမၼာပါမွ ပစၥယ ပရိဂၢဟဉာဏ္ အပိုင္ရ၊ ကခၤါ၀ိတရဏ ၀ိသုဒိၶျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတို႔ကို ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ႏွင့္ ပ႒ာန္းတို႔ကို ေကာင္းစြာေထာက္ျပခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာႏွင့္ အဘိဓမၼာ ခြဲျခားမရသည့္ အညမညပစၥည္း စင္စစ္ဧကန္ ျဖစ္သျဖင့္ ၀ိပႆနာေယာဂီတို႔ လူ႔ဘ၀ကိုေလ့လာသည့္ နည္းပညာျဖစ္သည့္ အဘိဓမၼာ-ကို လက္မလြတ္သင့္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာတင္ျပအပ္ပါသတည္း။
သီတဂူဆရာေတာ္