အေမ့ႏွလုံးသား(၃)

အေမ.....
ဆီမီးတစ္တုိင္သည္ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ႏုိ္င္သည္။
ထုိ႕အတူ စာၾကည့္တုိက္ဟူသည္လည္း မိမိ၏ဘ၀အေမွာင္ကုိပယ္ခြင္း၍
လင္းလက္ေတာက္ပေစသည္။
စာေပတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္သည္ ညခ်မ္းအခါ၌ ေငြလေရာင္ႏွင့္ဆင္တူသည္။
လေရာင္ကင္းမဲ့ေသာညသည္ မတင့္တယ္။စာေပကင္းမဲ့ေသာလူ႕ဘ၀သည္လည္း မတုိးတက္ႏုိင္။
စာမဖတ္ေသာသူသည္ ဗဟုသုတပညာကုိ မရရွိႏုိင္ပါ။


သည္အတြက္ စာဖတ္မွ အလင္းေရာင္ ပုိရမည္။
စာဖတ္မွေႏြးေထြးမႈပုိရမည္။စာဖတ္မွတုိးတက္ေအာင္ျမင္မည္။
စာဖတ္မွၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈက တာရွည္ရမည္။
စာေပကုိ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားလုိ႕ ဘ၀အသိဥာဏ္မ်ားရင့္က်က္မည္။
ဗဟုသုတတုိးပြားလာမည္။ဤအက်ဳိးတုိ႕သည္ စာေပ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ သိလာရျခင္းျဖစ္သည္။


ဘ၀ဆုိတဲ့တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ လူသားေတြဟာ
ထာ၀ရေက်ာင္းေတာ္သား ေက်ာင္းေတာ္သူေတြခ်ည္းပါပဲ လုိ႕
အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ဒါဆုိ သားတုိ႕က ထာ၀ရေက်ာင္းသားေတြပါပဲ..
ဘ၀တကၠသုိလ္မွာ ပညာကုိရွာေဖြေနရဦးမည္။
အေမက ဆရာ၊ သားတုိ႕က ေက်ာင္းသား...။ဘ၀တကၠသုိလ္တစ္ခုတည္းမွာ
ပညာဆည္းပူးေနရဦးမည္။


စာၾကည့္တုိက္သည္ အတန္းမရွိေသာ ဘ၀တကၠသုိလ္တစ္ခုလုိ႕ ေတြးမိသည္။
စာၾကည့္တုိက္မွာ ရွိေသာ စာေပဟူသမွ် တုိ႕သည္ ဘ၀အေတြ႕အၾကဳံ(သင္ခန္းစာ)မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
စာအုပ္မ်ား စုေဆာင္းရာ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ဘ၀ဇာတ္ခုံဟု
ဆုိလာႏုိင္ေကာင္းပါသည္...။
စ၀္ဥာဏေဗာဓိ(ခ်ယ္ရီေျမ)